‘We maakten zelf robots en we knutselden ook een zaklamp in elkaar’, vertelt Daan (10) over het kamp Techniek Magnifiek van vorige zomer. ‘Ik vond het heel plezant.’ Ook dit jaar neemt deze jonge tiener deel aan een AFYA-kamp waarop kinderen met autisme zich helemaal thuis voelen.
Positieve kampervaring
Daan heeft intussen al wat kampervaring opgedaan, onder andere met een jeugdorganisatie in zijn gemeente. ‘Elke zaterdagnamiddag houdt die vereniging een creatieve activiteit voor de kinderen uit de buurt en soms gaan ze ook samen op kamp’, vertelt Paul, de papa van Daan. ‘Voor deze activiteiten sluit hij wel aan bij de iets jongere leeftijdsgroep omdat ze die kinderen meer structuur aanbieden.’
Goede briefing vooraf
Een duidelijke structuur én voldoende begeleiding. Dat heeft Daan, net als andere kinderen met ASS, vooral nodig als hij speelt of iets creatiefs doet. Hij slaagt er immers niet in om zomaar tot zijn spel te komen, zonder zich te gaan vervelen. ‘Net daarom waren we zo blij met het aanbod op maat vanuit AFYA’, zegt mama Lien.
‘Vorig jaar nam hij voor het eerst deel aan het kamp Techniek Magnifiek, speciaal voor kinderen met autisme.’ Zowel Daan als zijn ouders vonden het best spannend wat hij van dat kamp mocht verwachten.
Ze hadden er in elk geval een goed gevoel bij dat ze vooraf zo goed gebriefd werden door de kampleiding. ‘Tijdens een onlinegesprek met begeleidster Sara merkten we dat het AFYA-team heel professioneel werkt. We kregen in detail te horen hoe het kamp zou verlopen en dat stelde ook Daan enorm gerust.’
Mee in het verhaal
Lien en Paul hadden er het volste vertrouwen in dat hun zoon het goed zou doen op kamp. Op de eerste kampdag lieten ze hem niettemin met een bang hartje achter.
‘In het begin had hij nog heimwee, wat uiteindelijk veel kinderen op kamp ervaren. Maar gelukkig ging dat gevoel snel voorbij en werd hij – zo vertelden de monitoren ons nadien – volledig meegezogen in het verhaal.
En toen het nieuws van een volgend kamp kwam, liet hij een enthousiaste kreet horen. Want veel verslag achteraf kregen we niet, zo steekt onze zoon niet in elkaar. Ook van wat er op school gebeurt, weten we amper iets.
Op de terugweg van het kamp was het opvallend stil in de auto, al merkten we ook hoe trots hij wel was dat hij dit gedaan had. De vermoeidheid speelde daarbij zeker een rol, maar hij was vooral triest dat die week zo vlug voorbij was. En ongetwijfeld voelt hij binnenkort weer eenzelfde opwinding als hij straks opnieuw op AFYA-kamp gaat.’
Op de pagina ‘Mijn kind is anders’ lees je meer verhalen en interviews over kindjes die extra zorg nodig hebben.
