Ik had een zwangerschap zonder complicaties, een vlotte bevalling en een droom van een baby. Toch voelde ik me steeds slechter na de geboorte van mijn dochtertje Cilou. Ik raakte de weg en mezelf kwijt en belandde in een postnatale depressie, maar slaagde er ook in om uit die negatieve spiraal te geraken.
Lange weg
De weg naar een zwangerschap liep voor ons niet van een leien dakje. We hadden negen fertiliteitsrondes en veel tranen nodig voor we eindelijk een plusje op de zwangerschapstest zagen.
Nadat ik zo lang had uitgekeken naar de geboorte van Cilou, was ik ervan overtuigd dat ik op een roze wolk zou zweven. Maar toen ik mijn kersverse dochtertje voor het eerst zag, voelde ik me … neutraal. Cilou voelde aan als een vreemde. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Hoe zou een normale mama nu reageren?’ Zo probeerde ik me dan te gedragen.
Het mama-gevoel kwam maar niet. Twee weken na de geboorte belde ik wenend naar de vroedvrouwenpraktijk: ‘Het is toch niet normaal dat ik me zo voel?’ En toen hoorde ik voor het eerst: ‘Wees gerust, heel veel mama’s voelen zich zo. Het is helaas een taboe waar weinig over gepraat wordt.’
Ik had inderdaad grote verwachtingen over het moederschap, want andere mama’s vertelden na hun bevalling over verliefdheid en het mooiste gevoel ooit. Hoe minder ik deze dingen zelf voelde, hoe onrustiger ik werd. Mijn hoofd draaide overuren. Ik geraakte moeilijker in slaap en begon makkelijker te wenen.
Postnatale depressie
Toen Cilou bijna vijf maanden oud was, trok ik aan de alarmbel. Ik voelde dat ik mezelf helemaal kwijt was. Helaas waren de psychologen waar ik toen terechtkon geen match, en zakte ik nog dieper weg. Ik voelde me de hele dag verdrietig, gehaast en angstig. Ik had nergens meer zin in, wou de hele dag slapen, verloor mijn zelfvertrouwen en had verschillende fysieke klachten. Ik ging langs bij de huisdokter en ging zelfs te rade bij een acupuncturist.
In tussentijd ging het almaar slechter met mij. Op een bepaald moment zei ik wenend tegen mijn partner: ‘Ik weet écht niet meer hoe ik hieruit kan geraken en ben bang dat het mij nooit zal lukken.’
Ik nam toen een verschrikkelijk moeilijke beslissing: stoppen met werken. Mijn huisarts diagnosticeerde me met een surmenage, een psychische overspanning door overmatige stress, en schreef me meteen een maand rust voor.
Waar is mijn mama-gevoel?
~ mama Julie
Mindfulness
Omdat ik écht moest kunnen werken aan mezelf, ging Cilou naar de opvang of naar de grootouders. Absoluut geen gemakkelijke beslissing, maar ik besefte dat ik me nú moest herpakken om niet nog meer tijd te verliezen met haar. Want zo voelde het echt: alsof ik alle belangrijke momenten met haar miste.
Ik verdiepte me in mindfulness en meditatie, bleef naar de huisarts en acupuncturist gaan, en vond een psycholoog die bij me paste. Ik voelde me voor het eerst echt vooruitgaan en kreeg inzichten die me hielpen.
Na een maand voelde ik me zelfs sterk genoeg om – met een bang hartje – terug aan de slag te gaan. Eén dag per week nam ik vrij om blijvend aan mezelf te werken.
Taboe doorbreken
Het duurde uiteindelijk negen maanden voor ik mezelf min of meer terugvond. Een pittige, zware reis waar ik nu nog altijd de gevolgen van merk. Erover praten blijft pijnlijk voor me, maar werkt ook helend. Daarom wil ik het taboe dat rond die roze wolk en postnatale depressie hangt zo graag doorbreken en praat ik er openlijk over. Zowel met mijn omgeving als op mijn Instagramaccount.
Ja, ik ben eerst diep gegaan, maar ik ben ook uit die put geraakt en dat maakte me sterker. Alles wat ik onderweg heb geleerd, heeft van mij een betere mama gemaakt. Ik heb nu meer geduld met Cilou, laat haar gevoelens bewuster toe en geniet intenser van haar. What doesn’t kill you, makes you stronger? Daar geloof ik na deze reis nog meer in.
Meer lezen? Volg Julie en haar eerlijke reis als mama op Instagram via @cocktailsandcuddles.
