Zorgen
We zijn nog maar enkele dagen thuis met ons dochtertje en plots valt de wereld op mijn hoofd. Want het is veel. We leven tussen de verhuisdozen in het ene huis terwijl we verbouwen in een ander huis, er is nog een kleuter en er zijn nog twee pluskinderen.
Een borstontsteking haalt me helemaal onderuit. Ik probeer mezelf staande te houden en toch zak ik in elkaar. Letterlijk, want ik ga neer op de vloer van de gang. De grond zakt weg onder mijn voeten en ik verlies de controle en mezelf.
De dagen nadien blijf ik in bed liggen met gesloten gordijnen, koorts- en angstaanvallen, huil- en vreetbuien en die venijnige borstontsteking. Ik moet anderen voor mij laten zorgen, terwijl ik eigenlijk alleen maar voor mijn baby wil zorgen.
Op goed geluk(t)
Na een paar weken lijkt die grote meltdown achter de rug, maar bij iedere kleine meltdown die me nu nog overvalt ben ik bang dat mijn kraamtranen gewoon tranen zijn geworden.
Beetje bij beetje probeer ik mijn vertrouwen in mezelf te herstellen. Ik ga alleen met de baby op pad, ik geef borstvoeding op verplaatsing en ik ververs daar een luier op het deksel van een toilet. En ik steun op de mensen die me ondersteunen: mijn lief, lieve vrienden, familie en mijn vroedvrouw. Mensen die bezorgd zijn en willen zorgen, die de zorg voor mij en de zorgen van mij willen overnemen.
Ik troost me met de gedachte dat mijn baby niets meer nodig heeft dan mij.
En die verhuisdozen willen dragen, want zes weken na de bevalling moeten we echt verhuizen. Naar een werf. In de ruimte waar we al onze spullen opslaan zoek ik me suf naar een muziekmobiel om aan het babypark te hangen, tevergeefs.
Ik troost me met de gedachte dat mijn baby niets meer nodig heeft dan mij. En mijn borsten. Zij doet het overigens fantastisch. In alle hectiek van de voorbije weken geeft dat kleintje namelijk geen kik. Ze drinkt, slaapt, kijkt af en toe scheel, doet aan projectielbraken en kakt alles vol zoals alleen baby’s dat kunnen. Zij is goed gelukt, besef ik.
Stoppen met borstvoeding?
En samen doen we het zo slecht nog niet. Of toch. Zelf moet ik nog maar kijken naar een reep chocolade of ik kom al bij, maar de baby heeft duidelijk een ander metabolisme. Ondanks veelvuldige drinksessies aan de borst, komt ze niet genoeg bij. Een teleurstelling. Ik krijg het advies om te beginnen kolven om flesjes te geven en zo te controleren hoeveel onze dochter drinkt. Een cantus voor niet-gevorderden, zeg maar.
Met acht voedingen op vierentwintig uur wordt fulltime kolven ook effectief een fulltime job. Het duurt drie weken en twee doktersbezoeken, maar eindelijk zit haar gewicht goed. Aan dat van mij is nog steeds wat werk.
Die drie weken hebben wel weer het beste van mezelf gevergd, waardoor ik opnieuw op een breekpunt kom: stoppen of doordoen met die borstvoeding. Opgeven is soms moediger dan doordoen, maar ik ben nog niet klaar om het los te laten. Komt dat door die hormonen? Door mijn prestatiedrang? Koppigheid? Ik weet het niet, maar ik besluit om te blijven kolven en te combineren met kunstvoeding. Dat is wat werkt voor ons en daarom is het de beste keuze. Na drie maanden en veel uitdagingen vinden we stilaan ons ritme.
Het echte leven
Toen na de zwangerschap de teller op nul stond, betekende dat het begin van een nieuwe periode: het vierde trimester. Een officieel erkende aanpassingsperiode voor baby en moeder. Voor mij was dat ditmaal een uitdaging, waardoor die aanpassingsperiode meer een overlevingsperiode werd. Maar ook dat zit erop nu.
En wat volgt noemt volgens mij gewoon ‘het echte leven’. En ik denk dat we daar nu wel klaar voor zijn.
Mama Nele
(Hasselt, september, oktober & november 2021)
Alle dagboeken van Nele kan je hier nalezen. Ook papa Christophe schreef een dagboek.
