De dochter van Sofie en Tom kwam prematuur ter wereld: ‘Rosalie is een klein wonder’

Rosalie is een wonder

Dat Rosalie nu, vijftien maanden na haar onverwacht vroege geboorte, al loopt en stukjes fruit eet, het is een klein mirakel. ‘Dat ik zwanger werd van Rosalie is al een wonder op zich’, vertelt mama Sofie. ‘Na de geboorte van mijn twee zoons Basiel (8) en Felix (5) eindigde mijn derde zwangerschap vreselijk: met een miskraam.’

Sofie bleek het syndroom van Asherman te hebben, een aandoening waardoor de baarmoederwanden aan elkaar gaan kleven. ‘Ik werd geopereerd, maar door een te dunne slijmvlieslaag en al het littekenweefsel op mijn baarmoederwand dacht de gynaecoloog dat ik geen kinderen meer zou kunnen krijgen.’

12 bange weken

Een maand later was Sofie toch zwanger. ‘Dat was een heel heftig moment,’ zegt Tom. ‘We hadden afscheid genomen van het idee nog een derde kind te hebben, er was het verdriet over de miskraam … En dan is er opeens toch een vierde leven dat begint te groeien in haar buik.’

‘Blij én bang ben je dan. Zeker de eerste twaalf weken, wanneer de kans op een miskraam het grootst is, waren emotioneel heel moeilijk. Eens Sofie die drempel veilig voorbij was en alle echo’s erop wezen dat ons kindje groeide zoals het hoorde, hadden we er een goed oog in. Sofies zwangerschap leek even vlot te verlopen als die van onze jongens.’

Onwerkelijk

Op vijfentwintig weken en twee dagen had Sofie last van wat buikpijn en bloedverlies. Dus gingen ze naar het ziekenhuis. ‘Ik dacht aan een tussentijdse bloeding, en was er al van overtuigd dat ze mij naar huis gingen sturen met het advies om wat meer te rusten’, vertelt ze.

Maar dat gebeurde niet. Bij aankomst in het UZ Gent braken haar vliezen. Sofie en Tom kregen te horen dat de kans groot was dat hun kindje nog diezelfde dag geboren zou worden.

Een vreselijk heftig moment voor het koppel. Voor Sofie voelde het vooral erg onwerkelijk aan. 
‘Ik dacht: dit kan toch niet? Ik zat nog niet eens in het derde trimester, de timing klopte gewoon niet. Het probleem bleek mijn baarmoederhals te zijn: die was blijkbaar zo verzwakt dat mijn vliezen vermoedelijk daardoor waren gebroken.’

Prematuur

Kinderen die worden geboren tussen 24 en 26 weken krijgen alleen medische ondersteuning als de ouders dat willen. De overlevingskansen zijn bijzonder laag, en de kans op een kwaliteitsvol leven is erg klein. Tom en Sofie beslisten uiteindelijk om die medische zorg niet te laten toedienen, mocht ze in die periode geboren worden.

‘We wilden een mooi leven voor haar. Als we dat niet konden geven, wilden we haar laten gaan’, vertelt Tom over die beslissing. ‘We dachten daarbij ook aan onze jongens. We vonden het niet eerlijk tegenover hen dat ze er een zus bij zouden krijgen die voortdurend zorg nodig had, waardoor we ook minder tijd voor hen zouden hebben.’

26 weken en 3 dagen: daar is ze

Een nieuw klein wonder gebeurde: dankzij platte rust bleef de kleine Rosalie toch nog in mama’s buik zitten. ‘Het waren vreemde, heftige dagen’, zegt Sofie. ‘Eerst dachten we dat we ons kind moesten afgeven. Maar dan haalden we 26 weken, wat betekende dat Rosalies kansen toenamen en ze automatisch medische zorg zou krijgen. We hadden weer hoop: ik zag mezelf nog dagen, weken bingewatchen in het ziekenhuis.’

Tot de ochtend van 15 september. ‘Ik was 26 weken en 3 dagen zwanger. Rosalies hartslag ging opeens omlaag, haar voetjes staken de baarmoederhals uit. In allerijl werd ik naar de verloskamer gereden. Zeven minuten later was ons dochtertje geboren.’

Fragiel en vol draadjes

Rosalie maakte geen geluid. ‘Ze huilde niet. Dat is blijkbaar normaal bij zo’n een prematuur’, vertelt Tom. Haar hartslag werd gemeten, en ze werd aan de beademing gelegd.

‘Ik hoorde dat ze het naar omstandigheden goed deed, en filmde wat er gebeurde voor Sofie, want ze waren nog met haar placenta bezig. Het is onwezenlijk om dat nu terug te zien. Zo’n kleine baby, zoveel draadjes …’

Pas een uur later zag Sofie haar dochtertje voor het eerst. ‘We kruisten elkaar op de gang op weg naar mijn kamer. Rosalie lag vol draadjes. Toen ik wat later in een rolstoel bij haar op neonatologie mocht, kon ik dat nauwelijks aan. Haar daar zien liggen in dat felle licht, met al die luide alarmen die afgingen bij andere kindjes die er allemaal even fragiel uitzagen. Ik wilde er wegvluchten.’

Eerste knuffel

Ook het moment dat Rosalie voor het eerst op Sofies borst werd gelegd, was heel heftig. ‘Ik was zo ontzettend bang. Bang om me aan haar te hechten, want we konden haar nog zo makkelijk verliezen. Bang om iets verkeerd te doen, want ze zag er zo kwetsbaar uit met al die draadjes. Gelukkig overtuigden haar verzorgers ons, het was namelijk heel belangrijk voor haar hechting.’

De periode dat Rosalie in het ziekenhuis bleef, leefde het koppel van dag tot dag. ‘Sofie ging overdag naar Rosalie, ik na het werk ’s avonds’, vertelt Tom. ‘Daar eens kunnen praten met een andere papa van een kindje op neonatologie deed me goed.’

‘Op het werk hadden ze gelukkig begrip. Als ze ’s morgens zagen dat ik gehuild had, vroegen ze of het wel ging. De onzekerheid over haar kansen, alles wat mis kon gaan… dat weegt emotioneel heel zwaar.

Mijn job als IT’er heeft me geholpen: dan kon ik de knop even omzetten in mijn hoofd. De wereld van het werk was voor mij een veilige wereld, waar processen logisch en voorspelbaar zijn. Het bood een tegengewicht voor de wereld van het ziekenhuis, waar niks zeker was.’