Niet iedereen ervaart mama worden als een droom die uitkomt. Een moeilijke bevalling, last met de overgang naar de moederrol, hormonen, onzekerheid … wat ook de oorzaak is, de roze wolk is soms donkergrijs. Mama Marie getuigt over de moeilijke periode na de geboorte van haar zoon Kasper. ‘Waarom moeten we altijd doen alsof alles aan moeder worden fantastisch is?’
Al tijdens de zwangerschap
Bij mij begon het al bij mijn zwangerschap. Andere vrouwen vertelden me dat het de mooiste tijd van hun leven was, een droom die uitkwam. Zij genoten er met volle teugen van, terwijl ik … Hoe gepland die zwangerschap ook was, hoe graag mijn lief en ik ook een kindje wilden, het lukt me maar niet om van die negen maanden te genieten.
Niet dankbaar of blij
Ik had het niet alleen veel te druk met mijn leven, ik vond er gewoon niets aan: misselijk zijn, niets meer kunnen en jezelf zien verzwaren. Uiteindelijk kwam ik liefst zesentwintig kilo bij. Ik vond nergens nog modieuze kleren en droeg gigantische, onflatterende onderbroeken.
Ik voelde me zo slecht in mijn vel, dat ik het te confronterend vond om nog in de spiegel te kijken. Ook mijn lief mocht me niet meer naakt zien, laat staan aanraken.
Dat ik me op dat moment zo ongelukkig voelde, heb ik nooit verteld. Ook omdat ik het zelf zo gek vond: ik wou toch graag een kind? Waarom was ik dan niet dankbaar en blij zoals elke andere moeder? Tijdens de prenatale lessen die ik volgde, hadden we het af en toe wel eens over gevoelens, maar iedereen zat daar op zo’n grote roze wolk dat ik er mijn verhaal niet kwijt kon.
Waarom moeten we de hele tijd doen alsof het ouderschap alleen maar fantastisch is?
~ mama Marie
Ook aan de bevalling zelf denk ik liever niet terug. Ik had een droomscenario voor ogen, maar het liep – uiteraard – helemaal anders. Het werd zo zwaar dat het grootste deel in een soort van waas aan mij is voorbijgegaan.
Verschrikkelijke start
De zes weken die daarop volgden, waren verschrikkelijk. Omdat Kasper de hele tijd weende, sliep ik amper, at mijn emoties weg en sloot me af van alles en iedereen. Ik voelde geen sprankeltje liefde voor mijn zoon en werd radeloos van zijn gehuil.
De relatie met mijn lief werd stevig op de proef gesteld. Hij begreep niet waarom ik me zo slecht voelde en ik … werkte alles op hem uit. Ze zeggen altijd dat jonge ouders elkaar onderweg niet mogen verliezen! Wel, dat is bij ons wel een beetje gebeurd. Tot op de dag van vandaag proberen we de situatie te herstellen.
Die roze wolk waarover iedereen het graag heeft, was eerder donkergrijs bij mij. Ik besefte dat ik alles had om gelukkig te zijn, maar het lukte me gewoon niet. Toen ik echt diep zat en Kasper maar bleef krijsen, hoopte ik zelfs dat iemand hem zou meenemen en nooit meer terugbrengen. Na een zoveelste ruzie met mijn lief, ging ik uithuilen bij mijn moeder.
Ook zij maakte zich zorgen, want ze had mij zien veranderen van een vrolijke losbol in een moe en ongelukkig meisje. Op dat moment besefte ik dat ik dringend professionele hulp nodig had.
Prent het in je hoofd: je bent niet de enige moeder die zich zo voelt.
~ mama Marie
Vandaag vind ik het vooral jammer dat ik zolang gewacht heb en het zover heb laten komen, want dankzij die gesprekken met een psycholoog gaat het terug goed met me. Ik heb niet alleen mijn kracht en energie teruggevonden, ik heb me ook leren focussen op de leuke momenten in mijn leven en laat mijn emoties nu toe. Intussen is Kasper één jaar geworden en is hij ook mijn nummer één. Ik kan me geen leven meer inbeelden zonder hem.
Het perfecte plaatje bestaat niet
Mijn advies voor andere mama’s? Prent het in je hoofd: je bent niet de enige moeder die zich zo voelt, die twijfelt aan zichzelf en soms helemaal gek wordt van haar kind. Pas als ik openhartig vertel dat ik ontzettend ongelukkig was, durven andere mama’s ook toegeven dat ze enorm in de put zaten. Waarom is dat nog altijd zo’n taboe? Waarom moeten we de hele tijd doen alsof het ouderschap alleen maar fantastisch is?
Het perfecte plaatje bestaat nu eenmaal niet en wat je in deze periode allemaal voor elkaar moet krijgen is écht niet simpel. Durf dus toegeven dat je je niet lekker in je vel voelt, want weet dat je er dan niet alleen voor staat. Ik heb ontzettend veel gehad aan de steun van mijn familie en schoonfamilie. Op elk moment van de dag kon ik bij hen terecht.
Durf hulp te vragen aan je omgeving, zoek een professional op als dat nodig is, leg de lat niet te hoog voor jezelf en voel je vooral niet schuldig als je wat me-time neemt. Niet aarzelen, maar regel een babysit en ga eens een avondje op stap.
En tot slot: word selectief blind voor rommel. Is je huis een mesthoop, maar heb je nood aan een dutje? Voel je daar dan niet schuldig over. Je prioriteit ligt nu niet bij de vloer dweilen of de afwas doen en zal daar de komende achttien jaar ook niet liggen.
