Er waren eens een mediamadam en een musicalman. Ze leerden elkaar kennen toen ze nog studeerden, bleven naar elkaar toegroeien en vormen nog altijd één van de strafste stellen die we ooit mochten interviewen. Samen kregen Katja Retsin en Jan Schepens drie mooie mensjes, Manou, Mila en Matisse, die ze met tonnen liefde en heel veel aandacht willen opvoeden. Manou maakte al de overstap van het zesde leerjaar naar het eerste middelbaar. Een periode waarbij er ontzettend veel op een prille tiener afkomt.
Controle
Katja: ‘Een nieuwe school, nieuwe klas, nieuwe klasgenoten… ik merkte dat het best wat impact had op Manou. Als twaalfjarige ben je al zo onzeker, en opeens moet je dan ook nog eens nieuwe vriendschappen aanknopen.
Ook voor mezelf was het wennen. Tot en met het zesde leerjaar had ik veel controle, ik liep haar schooltje binnen en buiten en kende er iedereen. Maar nu moest ik mijn dochter in haar eentje door die grote poort laten stappen. Moeilijk hoor. Ik voel haar onzekerheid, ik zie haar zoeken en ik zou wel wat meer willen helpen, maar aan de andere kant besef ik dat ik haar een beetje moet loslaten.’
Hart vasthouden
Katja: ‘Intussen hou ik mijn hart vast: als ze dezelfde toeren gaat uitsteken als ik, al die dingen waar mijn ouders niets van wisten… Die gedachte zit nu wel in mijn achterhoofd: het had zó vaak zó fout kunnen aflopen.’
Jan: ‘Je mag daar gewoon niet te veel aan denken. In het leven is het dikwijls gewoon een kwestie van chance hebben. Als je verhalen leest van studentenfeestjes, gasten die op een dak lopen en eraf vallen… Zoiets kan iedereen overkomen. Het is een illusie dat je als ouder alle controle kunt behouden.’
Opgroeien gaat met vallen en opstaan, dus ze mogen gerust eens de mist ingaan.
~ Jan Schepens
Opgroeien met vallen en opstaan
Jan: ‘Ik geloof heel sterk in coaching: ik wil onze kinderen de tools meegeven om hun eigen weg te zoeken en hun eigen geluk te vinden en op die manier de beste versie van zichzelf te worden.’
Katja: ‘Ik hoop dat ze bij die zoektocht niet overdonderd worden door medeleerlingen of door de wereld in het algemeen. Ze hebben alle drie hun eigenheid, het zijn mooie mensjes, het zou echt jammer zijn als ze zich laten sturen door anderen.’
Jan: ‘Opgroeien gaat met vallen en opstaan, dus ze mogen gerust eens de mist ingaan.’
Multitasken? Onmogelijk
Jan: ‘Volgens mij is aandacht het mooiste geschenk dat we onze kinderen kunnen geven. Mindfull opvoeden dus, als je met je kroost bezig bent, richt je je aandacht alléén op hen. Je neemt je telefoon niet op. Multitasken is namelijk bullshit, niemand kan het en toch wil iedereen het doen. Stop daar gewoon mee en ga naar de kracht van het nu.’
Katja: ‘Met kinderen kún je gewoonweg niet multitasken. Het is onmogelijk om naar hen te luisteren als je intussen nog mails zit te beantwoorden. Klap die pc dicht en ga naast hen zitten!
Voor we kinderen hadden, deden Jan en ik ons eigen ding, maar nu die geweldige wezentjes er zijn, verdienen ze onze aandacht. Ze hebben dat nodig. Je ziet, kinderen opvoeden is voor een deel ook jezelf opvoeden. En voor de rest: liefde. Heel veel liefde.’
Jan: ‘Dat is de basis. Ik vind het een goeie zaak dat ouders van onze generatie veel meer knuffelen en tegen hun kinderen zeggen hoeveel ze van hen houden. Die band tussen ouders en hun kinderen, dat is volgens mij de sterkste en de bijzonderste van heel onze planeet. Stop er dus zo veel mogelijk energie in.’
Kinderen opvoeden is voor een deel ook jezelf opvoeden.
~ Katja Retsin
