Wat niemand je vertelt over de momenten na de bevalling… maar wij wél. We verzamelden enkele getuigenissen van kersverse mama’s en maakten er een bloemlezing van. Eerlijk én herkenbaar.
Iedereen raakt je aan
Melissa: ‘Na de bevalling zit iedereen ongegeneerd aan je lijf. Ik kan niet zeggen hoeveel mensen er de laatste tijd aan mijn borsten, tepels en euh … onderkant hebben gefoefeld. Te pas en te onpas komen ze eens voelen of met je borsten schudden. Alsof je ineens een ordinaire melkkoe bent geworden.’
Gênant
Elise: ‘Tijdens mijn bevalling was ik zo hard aan ’t persen dat er plots ook wat ontlasting uitfloepte. Ik schaamde me dood, maar achteraf vertelde iedereen me dat het heel normaal is.’
Isabelle: ‘Ooit gehoord van een overloopblaas? Ik voelde blijkbaar niet meer dat ik naar het toilet moest en de derde dag na de bevalling had ik prijs: een volledige blaas die in één keer werd geledigd. Zeer vernederend! Maar gelukkig was het nog in de materniteit en niet in de supermarkt ofzo.’
Na de bevalling zit iedereen ongegeneerd aan je lijf.
~ mama Melissa
Bloed en tranen
Nadia: ‘Na de geboorte spreekt niemand in het ziekenhuis je nog met je voornaam aan, ineens zegt iedereen consequent mama of moeke. “En heeft de mama flink geslapen?” Vreselijk!’
Els: ‘Ik schrok er ontzettend van hoeveel bloed je verliest na de bevalling. En niet voor een week of zo. Reken er maar op dat je ongeveer vier tot zes weken met dikke maandverbanden moet rondlopen.’
Valerie: ‘Ik was nog maar vijf dagen mama of ik zat al een hele dag ongegeneerd te huilen. Ik vroeg me af waar ik in hemelsnaam aan begonnen was. Heel normaal, hoorde ik achteraf, en allemaal de schuld van die hormonen. Ze hebben er zelfs een naam voor: kraamtranen.’
In bed
Tina: ‘Na de bevalling voelt het daar onderaan een paar weken als een slagveld, alsof er een oorlog is gepasseerd. Je kan niet goed zitten en de minste beweging doet pijn.’
Els: ‘Normaal gezien slaap ik altijd naakt, maar na de bevalling moest ik ’s nachts een beha beginnen dragen, want anders maakten mijn lekkende borsten mijn hele bed nat. Tip: koop een gemakkelijke sportbeha!’
Anders dan gedacht
Evi: ‘Zo’n ieniemienie baby doet meer dan tateren en huilen alleen. Nee, er komt ook heel wat gesnurk, gesnuif, gekreun en gezucht uit dat kleine lijfje. Alsof we een varkentje in huis hebben gehaald.’
Elke: ‘Wij hadden onszelf nooit gezien als roze wolk-types en effectief: na de keizersnede was er geen roze wolk. Ook geen zwarte of grijze, trouwens. We hadden geen verwachtingen waar we aan moesten voldoen. We konden onze ervaringen dus gewoon ervaren en delen met elkaar. Dat deed (en doet) me goed.’
