Christophe is papa van drie dochters, en een vierde zit te trappelen om met hem kennis te maken. Het leven van een aanstaande vader gaat niet over rozen, met op de dag van de bevalling nog een ultieme beproeving …
Het leven van een aanstaande vader
Volgens de vakliteratuur is onze baby na tien weken zwangerschap al (of nog maar) zo groot als een AA-batterij. En volgens de natuur is het vooral mijn lief die die batterij moet opladen.
Dus ik kan niet klagen, want ik moet ’s morgens vroeg niet snel enkele crackers eten om daarna braakneigingen te onderdrukken. Ik moet ’s nachts niet zes keer naar het toilet rennen om dan toch niet echt te plassen. Ik moet niet bij elk blad sla nadenken over de mogelijke risico’s van ongewassen sla.
Kattenbakken en crackers
Als aanstaande vader is er, naast heel veel dat ik niet moet, ook heel veel dat ik wel moet. De kattenbak leegmaken, om maar iets te zeggen. Want volgens haar is het verboden om dat als zwangere nog te doen. Ik moet zorgen dat er voldoende crackers in huis zijn, en ik moet ze aangeven. En als mijn lief ’s nachts wakker is, moet ik dat bij voorkeur ook zijn. Ook die zes keer dat er net niet genoeg geplast wordt.
Het is wonderlijk en angstaanjagend om te zien wat hormonen doen met een lichaam – en de vrouw die bij dat lichaam hoort.
~ papa Christophe
Stukje kipfilet
‘Wil de papa de navelstreng doorknippen?’ De vroedvrouw vraagt het me met een grijns, omdat we op voorhand uitvoerig besproken hebben dat ‘de papa’ wel degelijk de navelstreng wil doorknippen.
Ik heb namelijk vier dochters moeten maken om nu eindelijk zelf die navelstreng door te mogen knippen. Bij de twee oudste – uit een vorige relatie – gebeurde het door de artsen die de keizersnede uitvoerden.
Bij nummer drie aarzelde ik een seconde te lang, waardoor mijn lief de schaar zelf in handen nam. Dus het wordt hier: vierde keer, goede keer.
Uiteindelijk moet ik toegeven dat het in niets en in alles verschilt van het knippen van een stukje kipfilet. Tot zover die ervaring.
Het belangrijkste is dat onze dochter – mijn vierde, haar tweede – er eindelijk is. Want die zwangerschap heeft niet alleen voor mijn lief lang geduurd.
Het is een onpopulaire mening, maar zo’n zwangerschap is ook voor vaders niet evident, en duurt vaak negen maanden te lang. Het is wonderlijk en tegelijk een beetje angstaanjagend om te zien wat hormonen doen met een lichaam – en de vrouw die bij dat lichaam hoort.
Broodje preparé
Het is een cliché, maar veel vaders worden pas écht vader wanneer hun kind geboren wordt. Zo voelt het toch voor mij. Negen maanden lang was ik meer bezig met het welzijn van mijn lief, en het feit of ze nog graag iets wou eten (meestal wel), dan met dat baby’tje in haar buik. Maar nu die baby op haar buik ligt, is het moment daar: ik ben weer papa geworden.
Het is een onpopulaire mening, maar zo’n zwangerschap is ook voor vaders niet evident, en duurt vaak negen maanden te lang.
~ papa Christophe
En meteen wordt mij, na het doorknippen van die navelstreng, een volgende belangrijke taak toebedeeld: een broodje preparé halen voor de vrouw die net het leven geschonken heeft. Nu wil ik haar noeste arbeid zeker niet minimaliseren, maar het is verre van evident om een broodje preparé te scoren in de buurt van het ziekenhuis op een maandagmiddag om drie uur.
Maar… het lukt me! Ik zie hoe mijn verse dochter in de armen van mijn vrouw ligt en ik kijk met plezier hoe zij op haar beurt dat broodje verorbert. En ik besef: vanaf nu is het aan mij. Tijd om hard te werken.
Papa Christophe
Benieuwd hoe het verder gaat? De dagboeken van papa Christophe kan je hier nalezen. Ook mama Nele houdt een dagboek bij. Lees zeker hoe zij de zwangerschap en de bevalling beleefde, van het allesbepalende plasje tot – jawel – het langverhoopte broodje preparé.
