Mama Nele is voor de tweede keer zwanger. En dat blijkt opnieuw een dolle rit, van een plasje dat alles verandert tot dat eerste broodje preparé na de bevalling. ‘Gek eigenlijk: je doet een zwangerschapstest, en als je slaagt is niets ooit nog hetzelfde.’
Tweede keer zwanger!
Met één bil balanceer ik op de wc-bril. Een hand steunend op mijn been, de andere hand hangt half in de pot. Ik moet enkel nog plassen, maar mijn blaas weigert ook maar één druppel te lossen. Stress.
Gek eigenlijk: je doet een zwangerschapstest, en als je slaagt is niets ooit nog hetzelfde. Ik frons, sluit mijn ogen en plas. Geen vijf minuten later besef ik voor een tweede keer hoe onnozel het is dat mijn leven zomaar even verandert terwijl ik op het toilet zit. Ik ben zwanger!
Kokhalzen
Twaalf weken lang houden we het goede nieuws enkel voor onszelf en een select groepje ingewijden. Het is geen gemakkelijke periode: er zit namelijk iets in mij dat mijn lichaam en geest langzaam maar zeker overneemt.
Ik snuif haar geur op, ik voel haar warme huid op die van mij en hoor het geluid van haar ademhaling als het ritme van een zacht wiegeliedje in mijn oren.
~ mama Nele
Zo had ik altijd een sterke maag. Nu niet meer. Zo had ik mijn emoties doorgaans redelijk onder controle. Nu niet meer. Er zijn veel dingen die ervoor zorgen dat ik mezelf niet meer ben of ken. En dat is vreemd. Terwijl iedereen zegt dat ik ervan moet genieten, sta ik vooral boven de pot te kokhalzen.
Ik geniet eigenlijk het meest van alles wat ik mag verwachten, en van het wonderlijke feit dat er een mens in mij groeit. Ik geniet ook van de momenten dat ik de baby voel bewegen in mijn buik. Behalve wanneer het voelt alsof die baby alvast een vuist of twee naar buiten probeert te steken.
Blije olijven
Mijn zoekgeschiedenis op Google verraadt veel over mijn fysieke en mentale toestand, en ziet er niet al te best uit. Gisteren was het bijvoorbeeld een slechte dag, en zocht ik naar informatie over prenatale depressies.
Op goede dagen zoals vandaag wil ik weten hoe groot de foetus al is, en kom ik uit bij afbeeldingen van blije olijven, avocado’s en appelsienen. Op vermoeide dagen download ik meditatie-apps.
Een enkele keer zocht ik oefeningen om mijn bekkenbodemspieren te trainen. Als je drie keer bijna in je broek plast, grijp je blijkbaar nog eerder naar Google dan naar incontinentieverbanden.
Google je gerust
Voor alles wend ik me tijdens mijn zwangerschap tot het internet, omdat er geen plek ter wereld is waar ik zo schaamteloos mezelf kan zijn. Vanachter mijn computerscherm kan ik lekker wegtypen, en zonder rode wangen of haperingen vragen stellen over de grootte van mijn tepelhof en de kleur van mijn afscheiding.
En toch. Al doende merk ik dat ik niet zo nodig op zoek ben naar antwoorden op vragen. Ik wil vooral bevestiging krijgen. Het moet zwart-op-wit staan dat elke gedachte, elke gewaarwording of twijfel die ik heb normaal is.
Een puppy?
Dus hoe ik me voel? Doorgaans goed. Ik prijs me gelukkig dat ik een zorgeloze zwangerschap beleef. Helemaal hetzelfde en toch compleet anders dan vorige keer, want ditmaal is er al een peuter die ook aandacht opeist.
Zij vraagt niet hoe het met me gaat, maar kijkt me meestal bezorgd aan om dan deze waarheid te poneren: ‘Mama is moe!’ Want mama is echt wel moe.
Op goeie dagen kom ik uit bij blije olijven, avocado’s en appelsienen, op vermoeide dagen download ik meditatie-apps.
~ mama Nele
Ik heb geen idee of ze beseft dat er een baby in mijn buik zit, want voor een tweejarige lijkt me dat nogal abstract. Als er een baby in mijn buik kan zitten, kan er evengoed een tijger in mijn been of een aap in mijn arm zitten. Hopelijk is ze niet teleurgesteld wanneer ik effectief beval van die baby, en niet van een puppy of zo.
Teller op nul
Na negen maanden rest me nu nog maar één vraag. En daar kan ook Google niet op antwoorden: wanneer beval ik? De gynaecoloog had 9 september voorspeld, maar vandaag is het 10 september.
We krijgen nog drie dagen. Als er dan geen beweging is, wordt de bevalling ingeleid. Nog even wachten dus. En met wat geluk horen we dat kleintje snel euhm… blaffen.
Eindelijk is ze er!
Vanaf het moment dat ik dat klein, glibberig hoopje mens de wereld induw en op mijn borst leg, staat de teller weer op nul. Na tweehonderdtachtig dagen, veertig weken, negen maanden of drie trimesters en nog eens vijf dagen extra is die zwangerschap eindelijk voorbij.
Er is niet veel waar ik zo hard naar heb uitgekeken als naar de geboorte van mijn tweede dochter – behalve dan misschien de geboorte van mijn eerste dochter.
Het ‘gouden uur’ kan nu eindelijk beginnen. Een bijzondere tijd waarin de zoekende blik van haar en mij elkaar af en toe vinden en ik meteen een gevoel van herkenning krijg, terwijl we elkaar al lang en toch nog helemaal niet kennen.
Ik snuif haar geur op, ik voel haar warme huid op die van mij en hoor het geluid van haar ademhaling als het ritme van een zacht wiegeliedje in mijn oren. Ik geniet.
Preparé
Wanneer we samen op de kamer geïnstalleerd zijn, mis ik nog één ding: de smaak van een broodje preparé. Mijn lief geeft toe aan zijn oerinstinct en trekt meteen de wijde wereld in op zoek naar vlees, terwijl ik de kroost voed. Aan de borst, want na een eerste succesvol borstvoedingsavontuur wil ik heel graag dat de borstvoeding nu ook lukt. En nadat zij gegeten heeft, kan ik dat ook.
Dus maak ik de foto die alles samenvat: op die foto hou ik in de ene hand mijn pasgeboren dochter vast, terwijl ik met de andere hand dat broodje preparé de lucht in steek. Rauw vlees in beide handen. En rauw vlees vanonder, met die kraamverbanden die amper drie uur daarvoor tussen mijn benen werden geplooid. Ik heb net een kind op de wereld gezet en ik voel me fantastisch.
Mama Nele
Wil je weten hoe het verder gaat? Alle dagboeken van Nele kan je hier nalezen. Ook papa Christophe schreef een dagboek. Lees zeker ook hoe hij de zwangerschap en bevalling beleefde.
Foto’s: Christophe De Chauvre
